მოტეხილობის ტრავმის მართვის პრინციპები

სურათი 6: თაგვებში მოტეხილობის შეხორცების სქემატური დიაგრამა

ანთებითი ფაზა
მოტეხილობის ადგილიდან და მიმდებარე რბილი ქსოვილებიდან სისხლდენა წარმოქმნის ჰემატომას, მოტეხილობის ბოლოში წარმოიქმნება ფიბროვასკულური ქსოვილი და იწყებენ ოსტეობლასტები და ფიბრობლასტები პროლიფერაციას.
შეფერხების დრო
თავდაპირველი კოჟრის რეაქცია 2 კვირაში ვლინდება, ხრტილოვანი ჩონჩხის ფორმირებით, რასაც მოჰყვება კოჟრის წარმოქმნა ენდოქონდრული ოსიფიკაციის გზით და მოტეხილობის შეხორცების ყველა სპეციფიკური ფორმა დაკავშირებულია მკურნალობის მეთოდთან.
რესტრუქტურიზაცია
აღდგენის პროცესის დროს, წარმოქმნილ შეკრულ ძვალს ლამელარული ძვალი ცვლის, ხოლო მედულარული ღრუ რეკანალიზდება მოტეხილობის აღდგენის დასრულების აღსანიშნავად.

გართულება
დაგვიანებული შეხორცება ძირითადად გამოიხატება იმით, რომ მოტეხილობა არ შეხორცდება მოსალოდნელ ვადებში, მაგრამ მაინც ავლენს გარკვეულ ბიოლოგიურ აქტივობას და დაგვიანებული შეხორცების მიზეზები მრავალფეროვანია, რაც დაკავშირებულია მოტეხილობის შეხორცებაზე მოქმედ ფაქტორებთან.
შეხორცების შეუხორცებლობა ვლინდება მოტეხილობის სახით კლინიკური ან რადიოლოგიური შეხორცების ნიშნების გარეშე და ძირითადი აღმოჩენებია:
(1) ატროფიული შეხორცება არავასკულარიზაციისა და შეხორცების ბიოლოგიური უნარის ნაკლებობის გამო, რომელიც, როგორც წესი, ვლინდება ძვლის მოტეხილი ბოლოს სტენოზით და სისხლძარღვების არარსებობით, ხოლო მკურნალობის პროცესი მოითხოვს ადგილობრივი ბიოლოგიური აქტივობის სტიმულაციას (ძვლის ტრანსპლანტანტი ან ძვლის კორტიკალური რეზექცია და ძვლის ტრანსპორტირება).
(2) ჰიპერტროფიულ არაშეერთებას აქვს გარდამავალი ვასკულარიზაცია და ბიოლოგიური უნარი, მაგრამ არ გააჩნია მექანიკური სტაბილურობა, რაც, როგორც წესი, ვლინდება მოტეხილობის მოტეხილი ბოლოს ჭარბი ზრდით და მკურნალობა საჭიროებს მექანიკური სტაბილურობის გაზრდას (ძვლის ფირფიტა და ხრახნიანი ფიქსაცია).
(3) დისტროფიულ არაშეერთებულ ადგილს საკმარისი სისხლით მომარაგება აქვს, მაგრამ კალუსის წარმოქმნა თითქმის არ ხდება და მოტეხილობის არასაკმარისი გადაადგილებისა და მოტეხილობის ბოლოების შემცირების გამო, მოტეხილობის რეკონსტრუქცია ხელახლა უნდა ჩატარდეს.
(4) ქრონიკული ინფექციის თანმხლები ინფექციური ოსტეომიელიტის დროს, მკურნალობა თავდაპირველად ინფექციის კერის მოცილებას და შემდეგ მოტეხილობის შეხორცების ხელშეწყობას ისახავს მიზნად. ძვლის ინფექციური ოსტეომიელიტი ძვლებისა და ძვლების ინფექციაა, რომელიც შეიძლება იყოს ღია ჭრილობის პირდაპირი ინფექცია ან სისხლით გადამდები პათოგენური ინფექცია და მკურნალობის დაწყებამდე აუცილებელია ინფიცირებული მიკროორგანიზმებისა და პათოგენების იდენტიფიცირება.
კომპლექსური რეგიონული ტკივილის სინდრომი ხასიათდება ტკივილით, ჰიპერესთეზიით, კიდურების ალერგიით, ადგილობრივი სისხლის მიმოქცევის არარეგულარულით, ოფლიანობით და შეშუპებით, მათ შორის ვეგეტატიური ნერვული სისტემის დარღვევებით. ის, როგორც წესი, ტრავმისა და ქირურგიული ჩარევის შემდეგ ვითარდება და ადრეულ ეტაპზე ვლინდება და მკურნალობას საჭიროებს სიმპათიკური ნერვის ბლოკადა.
• ჰეტეროტოპური ოსიფიკაცია (HO) ხშირია ტრავმის ან ქირურგიული ოპერაციის შემდეგ და უფრო ხშირია იდაყვის, თეძოს და ბარძაყის სახსარში, ხოლო პერორალურ ბისფოსფონატებს შეუძლიათ ძვლის მინერალიზაციის დათრგუნვა სიმპტომების დაწყების შემდეგ.
• პერიოფიზურ განყოფილებაში წნევა გარკვეულ დონემდე იზრდება, რაც არღვევს შინაგან პერფუზიას.
• ნეიროვასკულური დაზიანების სხვადასხვა მიზეზი არსებობს სხვადასხვა ანატომიური მდებარეობის გამო.
• ავასკულური ნეკროზი ვითარდება არასაკმარისი სისხლის მიწოდების ადგილებში, კერძოდ, იხილეთ დაზიანება და ანატომიური მდებარეობა და ა.შ., და ხდება შეუქცევადი დაზიანება.